Edzard Dideric leest poëzie voor publiek in Rob Scholte Museum te den Helder 2014..
Edzard Dideric leest poëzie voor publiek in Rob Scholte Museum te den Helder 2014..

Uitgebreide reeks Middelnederlandse teksten omgezet (2014-2015) in hedendaags proza en bewerkt door Edzard Dideric plus illustraties. Wat voorbeelden hieronder te zien.

Zie en lees alles op site:  http://robscholtemuseum.nl/category/ridderboek/



Een door ouderdom verzwakte leeuw die zijn einde voelt naderen, ziet een everzwijn lopen waarmee hij nog wat te verhapstukken heeft. De rotzak heeft hem ooit, voor iets wat de leeuw had geflikt, tegen zijn kop getrapt en verwond met zijn scherpe slagtanden.
“Ach! “ roept hij, “was ik nog maar in de kracht van mijn leven en de almachtige baas van alle dieren. Tegenwoordig word ik voortdurend beledigd, tegen mijn edele en onedele delen geschopt, en doet niemand meer iets voor me.”
Inderdaad, het leven kan hard zijn. Maar wie geen tand meer over heeft, zal toch echt een toontje lager moeten zingen.



Edzard Dideric - LIPPIJN (ofwel schijn bedriegt of niet)

Lippijns vrouw vraagt zich af waar haar echtgenoot uithangt. Ze heeft overal in huis naar hem gezocht. Vanwege een afspraak met haar minnaar, wil ze hem liefst zo ver mogelijk uit de buurt hebben.
“Joehoe!” roept ze, “waar ben je nou?”
“Ach mens” zegt hij, “doe niet zo hysterisch, ik zat gewoon in de schuur.”
“Lippijn luister, hier is het lijstje met de boodschappen die nodig gedaan moeten worden. Want ik kom er vandaag echt niet aan toe. Oh ja, en neem voor jezelf meteen iets te eten mee voor vanavond.”
“Oh, hoe lang ben je dan van plan weg te blijven?” vraagt hij.
Ze legt uit dat ze naar een speciale mis in de kerk moet.
“En je weet maar nooit hoelang het gepreek duurt. Dus wanneer ik precies terug ben, valt moeilijk te voorspellen.”
“Ga dan maar gauw,” zegt Lippijn, “mij kan je toch van alles wijsmaken. Ik zal die boodschappen wel halen. Slaven moeten er tenslotte ook zijn.”
“Oh ja, er staat nog een hele afwas, doe die ook even. En als je toch bezig bent, haal dan gelijk even een dweiltje over de vloer.”
“Ja schat, tot je dienst. Anders nog iets, nee? Nou, tot ziens dan maar.”
Nog wat na pruttelend loopt ze de deur uit. Wat een eikel, denkt ze, dat hij er met zijn stomme kop keer op keer intrapt.

De bewuste minnaar woont een paar straten verderop. Hij is nog niet thuis maar ze weet waar hij de sleutel bewaart. Dus gaat ze vast naar binnen en laat zich languit op het bed neerploffen.
“Ik sta in vuur en vlam,” kreunt ze, “ waar blijft die spuitgast?”
Aha, daar hoort ze de deur en zal je hem hebben.
“Het spijt me snoep, beetje laat geworden, er kwam natuurlijk weer van alles tussen.”
“Ja, alleen niet tussen mijn dijen,” zegt ze.
Hij haalt zijn schouders op en trekt een fles rode wijn open.
“Drink eerst wat, liefje,” zegt hij, haar een glas aanreikend, “en kom dan lekker tegen me aan liggen, doerakje van me!”
Inmiddels heeft Lippijn, die haar gevolgd is, het venster van de slaapkamer gevonden en gluurt hij door een kier in de gordijnen naar binnen.
“Krijg nou wat,” mompelt hij, “ze ligt al in d’r blote reet! Jakkes! En die gozer kruipt er nog meteen bovenop ook! Ik sla die vuile slet helemaal verrot als ze thuiskomt!”
Hij kan het weerzinwekkende gedoe niet langer aanzien, en gaat er vandoor. Om even later haar hartsvriendin Trees tegen het lijf te lopen.
“Ha die Lippijn,” zegt ze, “met jou alles goed?”
“Pff, goed waardeloos zal je bedoelen, Trees.”
“Vertel.”
“Dat wijf ligt gewoon te raggen met een ander. Ik heb het net zelf gezien.”
“Jouw vrouw? Je maakt een grapje.”
“Hallo, het zijn niet mijn ogen die me bedriegen, maar mijn eigen vrouw!”
“Ogen gaan vaak achteruit zonder dat je het merkt,” zegt Trees.
“Ja hoor, het is goed met je. Dus ze liet zich door die gozer zeker medisch onderzoeken of zoiets?”
“Lippijn luister, je weet toch dat de duivel niets liever doet dan stoken in een gelukkig huwelijk?”
“Nou, het is maar wat je een gelukkig huwelijk noemt!”
Volgens Trees kunnen alcohol en boze geesten het gezichtsvermogen dusdanig vertroebelen, dat je dingen gaat zien die in werkelijkheid niet bestaan. Zijn ogen staan niet voor niets zo verwilderd.
“Dus je gelooft serieus dat ik me het allemaal verbeeld heb?” vraagt Lippijn.
“Natuurlijk. Wedden dat je vrouw gewoon rustig thuis zit?”
“Ja, maar de boodschappen dan...”
“Laat die maar zitten,” zegt Trees, “want je bent behoorlijk in de war. Ik ga wel met je mee naar huis.”
Bij de woning van Lippijn aangekomen, klopt Trees op de deur.
“Ik kom je man even afleveren”, zegt ze. “Hij is namelijk een beetje de weg kwijt.”
“Oh, zijn jullie het,” zegt de echtgenote, “kom toch binnen.”
Trees richt zich tot Lippijn.
“Zie je nou wel, dat ik het bij het rechte eind had?”
Hij knikt beschaamd. Ze blijkt zich inderdaad gewoon thuis te bevinden.
“Ondertussen heb je een van de fatsoenlijkste vrouwen die ik ken,” klinkt het verwijtend, “ wel mooi voor ordinaire hoer uitgemaakt.”
“Wat?” zegt zijn echtgenote, “heeft ie me zo door het slijk gehaald?”
Trees herhaalt tot in de details wat hij haar verteld heeft, en benadrukt dat ze volgens hem met een ander lag te neuken.
“Het spijt me vreselijk,” zegt Lippijn, “mijn verbeelding moet me parten gespeeld hebben.”
“Bah, ga onmiddellijk je mond spoelen,” zegt zijn vrouw. “En dan loop je die belachelijke verzinsels ook nog eens vrolijk rond te bazuinen, ongelooflijk!”
Lippijn valt op de knieën en belooft zijn fout goed te maken. Maar dat vinden de vrouwen bij lange na niet voldoende.
“Broek omlaag, jokkebrok!”
Beiden pakken een zweepje van de wand en beginnen er flink op los te slaan. 
“Au!” roept hij, “Genade!”
Maar of ze het nou in de gaten hebben of niet; het lijkt wel of Lippijn van het pak slaag geniet.



 

Recente films (2015) zien op Youtube van filmmaakster en actrice Sylvia Holstijn met soundtrack van Edzard Dideric & Pieter Bijwaard (Toc-edit)?

Hieronder 3 selecties.

 

in één klap.                                                                 Edzard Dideric

zeg, weet je wie er ook dood is?
nee, geen flauw idee
je weet wel
die zo gevierde dichter van destijds
goh, ik dacht dat ie
al jaren dood was
dacht ik ook, maar hij bleek dus
gewoon nog te leven
okay, maar nu is ie dus
alsnog gestorven?
ja, hartaanval
in zijn slaap mag ik hopen?
nee, tijdens een iets
te wilde vrijpartij
in de armen van zijn vrouw?
nee, hij had een ander
zo, en nu waarschijnlijk in één klap
weer het gesprek van de dag?
ja, in één klap.

copyright Edzard Dideric 2014

Rob Scholte Museum 

Above: "Artists grow and shrink." Volker Hildebrandt and Edzard Dideric Filmed by Jos Smit of the Op-art Museum in 2014.


Edzard Dideric – Korte geschiedenis (156) van het alledaagse

Er leefde eens, in een alledaags land, een alledaagse man die een alledaags bestaan leidde. Het werd volledig beheerst door een alledaags verlangen, namelijk om een alledaagse vrouw te huwen. Om aansluitend met haar in een alledaags huis te wonen, met twee alledaagse kinderen. Al met al geen buitensporige ambitie, vond hij zelf.
Welgemoed trok de alledaagse man erop uit om een dergelijke vrouw te vinden. Aangezien de wereld voor het merendeel werd bevolkt door alledaagse mensen, zou het een fluitje van een cent moeten zijn.
Zijn redenering leek aanvankelijk te kloppen. In no time wist hij een dame te strikken, die aan het vereiste profiel voldeed. Na verloop van tijd echter, begon ze afwijkingen te vertonen. Er traden eigenaardigheden aan het licht die, zeker seksueel gezien, danig afbreuk deden aan haar alledaagsheid.
Niet getreurd, dacht de man, vergissen bleef menselijk. Het leek hem verstandig om, zolang het nog kon, haar botweg te dumpen en opnieuw de uitdaging aan te gaan.

Na een speurtocht van jaren, die gepaard ging met het nodige vallen en opstaan, liet de ideale alledaagse echtgenote nog altijd op zich wachten. Dat schijn zo kon bedriegen, dacht hij. Hoe normaler de kandidaten overkwamen, des te extremer bleken ze te zijn. Oerdegelijke types ontpopten zich soms als totale freaks.
Zou ze eigenlijk wel bestaan, de ideale alledaagse vrouw die hij verlangde? De man begon er al meer aan te twijfelen. Temeer daar al zijn obsessieve gezoek op hemzelf steeds onalledaagser overkwam.

Meer informatie:
http://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric

Afbeelding: Alledaagse waanzin (foto psychosenet.nl)

Afbeelding kan het volgende bevatten: tekst

Edzard Dideric – Korte geschiedenis (155) van het wensen

En, vroeg Tjeerd, nog bepaalde wensen of verlangens?
Nou nee, zei Selma, zou het bij god niet weten.
Dus gewoon dik tevreden?
Mag niet klagen. Al zijn er nog wel een aantal geheime wensen.
Zie je wel, zei Tjeerd, ik zou zeggen voor de draad ermee!
Het spijt me, maar dat ligt een beetje moeilijk.
Wat houdt je tegen?
Als ik ze prijsgeef, zijn ze niet langer geheim.
Dat klopt.
Dan blijft er dus voor mij nog minder te wensen over.
Oh, bij mij begint de openbaarheid? Fraai is dat. Dus ik kan een beetje intiem gesprek met jou voortaan vergeten?
Niet overdrijven, Tjeerd. Er blijft meer dan genoeg over om het over te hebben.
Koetjes en kalfjes? Sorry, maar daar bedank ik voor.
Lul niet. Het is net wat je onder koetjes en kalfjes verstaat.
Selma, moeten we nu al het woordenboek erbij halen om elkaar te begrijpen?
Nou en? Anders staat het toch maar voor niks in de kast.
Godallemachtig, zei Tjeerd. Wat bezielt je?
Kennelijk is je gevoel voor humor versleten, stelde ze vast.
Het is gewoon niet grappig, Selma. Dat is alles.
Ik vind van wel.
Dan is jouw gevoel voor humor blijkbaar een ander dan het mijne.
Lijkt me de enige juiste conclusie, verklaarde ze.
Sorry, begon Tjeerd nu, maar ik begin me echt af te vragen wat ons eigenlijk nog bij elkaar houdt.
Hallo? Wat dacht je van mij?.
Gelukkig, dan is er toch iets waar we het over eens zijn.
Inderdaad, en dat maakt het tegelijk een stuk makkelijker.
Hoe bedoel je?
Om te scheiden.
Huh, zit dat eraan te komen dan?
Jazeker, alleen niet vandaag. Want als je het goed vindt, ga ik nu naar de super om boodschappen doen. Nog wensen met betrekking tot wat ik mee moet nemen?
Jezelf, zei Tjeerd.

Meer informatie:
http://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric

Afbeelding: Koetjes & kalfjes (foto Eetcafé Koetjes en Kalfjes)

Afbeelding kan het volgende bevatten: buiten

Edzard Dideric – Korte geschiedenis (154) van een orgie

Aan de wand van een reproductie. De uitvergrote Tuin der Lusten, van Jeroen Bosch. Eromheen uitgeknipte en lukraak opgeprikte pornofoto’s. Het volledige repertoire, voor zover daar, met wat er bijna dagelijks aan varianten bijkwam, daarvan gesproken kon worden.
Onder het drieluik, op een hysterisch krijsend bed, vloeiden Linda en Viola, als het ware in elkaar over. Kwestie van invoegen, ritsen, gas geven, remmen, opnieuw gas geven en waar nodig bijsturen. Louis, de wettige echtgenoot van Viola, stond er met de camera in de hand, wat beteuterd bij. Godsamme, wat gingen die teven tekeer! Praatjes vulden in hun geval geen gaatjes. De rood aangelopen Linda explodeerde zowat. Hartsvriendin Viola, besproeide haar met bluswater. De kamer trilde ervan. Louis popelde om zich erbij te voegen. Maar vooralsnog was hij bezig hun capriolen op video vast te leggen. Ondertussen bezorgden de dames elkaar het ene hoogtepunt na het andere. Zo deden ze het althans voorkomen. Toen het duo tenslotte uitgeteld op het matras neerplofte, legde hij de camera weg. Na zijn tanden te hebben gepoetst en het licht te hebben uitgedaan, vlijde hij zich tussen hen in.

Tegen de ochtend voelde de Linda onhandig gefriemel. Er werd van achteren tegen haar opgereden. Viola verkeerde nog in dromenland. Dus liet ze Louis maar zijn gang gaan.
Eigenlijk heb ik niks met dildo’s, fluisterde ze in zijn oor.
Hij zette zijn tanden in haar nek en beukte er op los. Haar nagels bekrasten zijn rug. Het duurde niet lang of hij kwam geluidloos klaar. Bijna uit bed rollend, klampte Linda zich vast aan de half bewusteloze Viola.

Er werd op de kamerdeur geklopt.
Wie, riepen de vrouwen in koor, is daar?
Het bleek Louis te zijn. Of de dames vers gezette koffie bliefden.
Absoluut!
Met gevulde koek?
Uiteraard.
Linda vroeg haar bedgenote hoe ze aan zo’n galante man was gekomen.
Al sla je me dood, zei Viola, pure mazzel denk ik.

Meer informatie:
http://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric

Afbeelding: Gevulde koek (foto Banketbakkerij Den Hollander)

Afbeelding kan het volgende bevatten: toetje en eten

Edzard Dideric – Korte geschiedenis (153) van een noodgeval

Op vrijdagavond, na weer een zware werkweek, miste Frans zijn Dolly meer dan ooit.
Niet te geloven, morde hij, ik smacht zelfs naar het eeuwige gezeur over mijn magere salaris van postbezorger.
Hij draait de deksel van de pindakaas en smeert het laatste beetje op de boterhammen.
Glaasje water erbij en klaar. Inderdaad geen stevig avondmaal, maar we doen het ermee.
Al kauwend duwt hij het schijfje met de naakte Dolly in de dvd-speler.
Geen tieten en een uitgesproken jongenskont. Maar pijpen kon ze als de beste en een super strak poesje.
Zowat een maand geleden had Frans haar, na een knallende ruzie, in de taxi weg zien stuiven. Hij kreeg het beeld niet uit zijn kop. Hoe verwoed hij zich ook afrukte.
Dolly toch, waarheen?
Noorderzon, kloothommel!
Daar heb ik veel aan zeg!
Sindsdien van haar taal noch teken.
Zwaar kut, mompelde Frans, naar zijn besmeurde pik starend.
Er werd aangebeld.
Dolly?
Hij hees zijn broek omhoog, zette de dvd stop en rende naar de voordeur.
Oh, ben jij het…
Nee, het weekend, zei Eva, dat voor de deur staat.
Ze kusten elkaar vluchtig op de wang.
En, ben je er klaar voor?
Waarvoor?
We gingen toch met zijn drieën stappen?
Shit. Waar is Pierre dan?
Die speurt nog naar een parkeerplek voor de auto.
Zal op dit uur niet meevallen.
Geen zorgen. Pierre raakt hem altijd wel ergens kwijt.
Kom verder, zou ik zeggen. Iets drinken? Ik heb alleen thee.
Kopje thee is prima. Beetje last van mijn maag.
Frans liep naar de keuken en zette water op.
Dan heb ik, riep hij, precies de juiste thee voor je! Dolly verzamelde ze.
Wat?
Theesoorten. Van heinde en verre.
Dat is waar ook. Nog iets van haar gehoord?
Nul komma nul. Jij?
Via een omweg. Iets met een gids en de Chinese muur, als ik me goed herinner.
Dus ze werkt nog altijd voor het reisbureau?
Al sla je me dood, Frans.
Je weet niet half hoe ik haar mis, zei hij, met de thee binnenkomend. Ik voel me totaal verloren.
Arme ziel.
Eva nam een slok thee.
Hibiscus?
Hij haalde zijn schouders op. De voordeurbel ging voor de tweede maal.
Daar zullen we onze parkeerkampioen hebben.

Even later gedrieën rond de tafel zittend, begon Pierre direct over Dolly.
We hadden het er net al over, meldde Eva.
Gaat ze ooit bij je terugkomen, Frans?
Ik heb er een hard hoofd in. Volgens de laatste berichten doolt ze ergens in het verre oosten rond.
Vreemd, zei Pierre, als ik me niet vergis zag ik haar zojuist nog achter de ramen zitten.
Waar?
Hetzelfde adres. We kunnen we er dadelijk even langsgaan om te kijken. Ligt toch op de route.
Ik heb een beter idee, zei Frans, gaan jullie vast naar de discotheek. Dan neem ik eerst even polshoogte wat betreft Dolly.
Best, zei Eva, al betwijfel ik of ze het is.
Ik eigenlijk ook. Maar ja, niet geschoten is altijd mis.
Okay. dan smeren wij hem nu, zei Pierre, tot later.
Tot later.

Zodra de twee waren vertrokken begon Frans de kast met Dolly’s theecollectie te doorzoeken. In een van die busjes zou nog spaargeld moeten zitten. Voor eventuele noodgevallen. Dit was in zijn optiek zo’n noodgeval. Ah, als hij het niet dacht, in het busje Yogi-thee natuurlijk. Hij propte het geld in zijn broekzak en verliet de woning.

Langs rood verlichte vensters schuifelde al wikkend en wegend een stoet mannen. Frans maakte er inmiddels ook deel van uit. Met als verschil dat hij maar al te goed wist waar hij naar op zoek was.
Allemachtig, de ene nog lelijker dan de andere. De meeste sowieso te oud, te jong of veel te dik. Dolly, wat doe je me aan, we hadden het toch prima samen?
Achter een raam werd op het glas getikt. Hè? Frans kon zijn ogen niet geloven. Kon niet missen. Hetzelfde korte kapsel, het jongensachtige figuur. Ze knipoogde en wenkte hem. Frans stapte gedwee naar binnen.
Hoe kom jij hier in vredesnaam verzeild?
Kan ik beter aan jou vragen.
Geld, schatje, geld als water.
Ze trok de gordijnen dicht en vroeg naar zijn voorkeur.
Dolly, hoorde hij zichzelf prevelen.
Jaja, hoeveel heb je bij je?
Frans wierp het geld op tafel. Ze begon te tellen.
Een snelle afzuiger. Omdat jij het bent.
Goed.
Ze trok zijn broek omlaag. Hij pakte haar hoofd en werkte zich naar binnen. Het geslurp klonk vertrouwd.
Nou Dolly, daar gaan ze, kreunde hij, onze laatste spaarcenten…

Toen hij even later de discotheek binnenkwam, stonden Pierre en Eva hem al op te wachten.
En, vroeg Eva, was ze het nu wel of niet?
Valt niet uit te sluiten, verklaarde Frans, ze beantwoordde in ieder geval geheel aan mijn verwachtingen.
Top, concludeerde Pierre, want daar gaat het tenslotte om.

Meer informatie:
http://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric

Afbeelding: Amsterdam Red Light District (foto Twitter)

Geen automatische alt-tekst beschikbaar.
expo aris laan ijssalon
expo aris laan ijssalon
expo aris laan ijsslaon
expo aris laan ijsslaon
Edzard Dideric "Face in a faceless crowd" acryl op doek begin '80 coll. Rob Scholte Museum, den Helder.
Edzard Dideric "Face in a faceless crowd" acryl op doek begin '80 coll. Rob Scholte Museum, den Helder.
Framed print of poem of Edzard Dideric 2012 loveprototo Köln, Germany.
Framed print of poem of Edzard Dideric 2012 loveprototo Köln, Germany.
Edzard Dideric plastic creditcard "Heartbeat" by loveprototo, Köln, Germany.
Edzard Dideric plastic creditcard "Heartbeat" by loveprototo, Köln, Germany.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
Edzard Dideric expo Schless-art.
ergo ultimo ! presentatie
ergo ultimo ! presentatie
Uitnodiging voor presentatie van "ergo ultimo!"
Uitnodiging voor presentatie van "ergo ultimo!"
Edzard Dideric ea op Geestgrond DVD filmopnames Sylvia Holstein.
Edzard Dideric ea op Geestgrond DVD filmopnames Sylvia Holstein.
Edzard Dideric e.a. op Geestgrond DVD filmopnames Sylvia Holstein.
Edzard Dideric e.a. op Geestgrond DVD filmopnames Sylvia Holstein.
Filmstill Edzard Dideric from DVD Geestgrond 2009 made by Sylvia Holstein (wherein he also reads poetry).
Filmstill Edzard Dideric from DVD Geestgrond 2009 made by Sylvia Holstein (wherein he also reads poetry).
Step Byrne's "Age of enlightment". Een van de deelnemers Masterclassproject van Edzard Dideric en Rob Scholte 2012 op St. Joost Kunstacademie.
Step Byrne's "Age of enlightment". Een van de deelnemers Masterclassproject van Edzard Dideric en Rob Scholte 2012 op St. Joost Kunstacademie.
Edzard Dideric opens expo 2011 Scholte at Nijenhuis/Fundatie in Heino with his poetry. Here with Rob Scholte & museumdirector Ralp Keuning.
Edzard Dideric opens expo 2011 Scholte at Nijenhuis/Fundatie in Heino with his poetry. Here with Rob Scholte & museumdirector Ralp Keuning.
Edzard Dideric reading his poetry at Nijenhuis/Fundatie in Heino 2011.
Edzard Dideric reading his poetry at Nijenhuis/Fundatie in Heino 2011.
Exposant Scholte & echtgenote Lijsje listening tot poet Dideric at Nijenhuis/Fundatie in Heino 2011.
Exposant Scholte & echtgenote Lijsje listening tot poet Dideric at Nijenhuis/Fundatie in Heino 2011.